W dniu 20 stycznia 1945 roku strona niemiecka skierowała grupę 20 Dywizji Waffen-SS do walk na terenie dzisiejszego województwa opolskiego. Wydzielona grupa składała się z doświadczonych i zaprawionych w boju żołnierzy. Udało im się zająć Niemodlin. Miasto to leżało już wtedy poza linią walk. Umożliwiło to żołnierzom chwilowy odpoczynek, zebranie sił, połączenie oddziałów. Kilka dni później 20 Dywizję Waffen-SS włączono do Korpusu Śląsk.
W dniu 16 marca 1945 roku dywizja została zaskoczona atakiem wojsk radzieckich przeprowadzonym od strony Grodkowa i Koźla. Dywizja chciała za wszelką cenę przedostać się na południowy zachód, by uniknąć radzieckiego kotła. Postępy wojsk radzieckich były jednak bardzo szybkie. W efekcie dywizja została otoczona. Jedynym wyjściem było przedostanie się przez radziecki pierścień.
Nocą z dnia 18 na 19 marca 1945 roku Dywizja wspierana przez inne oddziały niemieckie zmobilizowała się w okolicy miejscowości Korfantów, Ścinawa oraz Biała, by uderzyć w kierunku zachodnim na Nysę i Głuchołazy. Części wojsk niemieckich udało się przedostać, ale inne oddziały, atakujące w okolicy miejscowości Szybowice i Charbielin zostały odparte. Właśnie ta część dywizji w dniu 19 marca zaatakowała wojska radzieckie stacjonujące już w Racławicach Śląskich, ponieważ dzień wcześniej o godzinie 13:00 oficjalnie to one zdobyły wieś.
Po początkowym zdobyciu wsi przez wojska rosyjskie została ona na krótki czas odbita przez Niemców i być może właśnie przez estońską dywizję. To właśnie prawdopodobnie ciężki sprzęt będący pozostałością po tej dywizji jest teraz odnajdywany w najbliższej okolicy przez poszukiwaczy militariów.
Wiadomo, że w tym czasie dowódcą 20 Dywizji Waffen-SS, czyli Estońskiej Dywizji Grenadierów Pancernych był SS-Brigadeführer Franz Augsberger. W dniu 19 marca 1945 niemiecki dowódca, chcąc wydostać się z kotła mógł polec walcząc w żołnierzami radzieckimi, a śmierć poniósł gdzieś na terenie naszej miejscowości. Okazuje się, iż dla wojsk III Rzeszy była to postać bardzo zasłużona, odznaczona najwyższym ówcześnie wojskowym medalem.
Franz Augsberger fotografia z Bundesarchiv
Augsberger urodził się w 1905 roku w Wiedniu. Pobierał roczną naukę w szkole wojskowej. Studiował inżynierię i architekturę. W 1927 roku wstąpił do jednej z antysemickich organizacji, by w 1930 roku zostać członkiem SA oraz NSDAP. Dwa lata później wyemigrował do Niemiec gdzie zasilił szeregi SS. Szybko awansował w hierarchii wojskowej. Już w 1936 roku awansował na stopień Standartenoberjunker odpowiadający stopniu starszego podchorążego w siłach Wermachtu. Rok później mógł pochwalić się stopniem kapitańskim. Na froncie był nieprzerywanie od roku 1940. Dowodził wieloma oddziałami. Szybko awansował na stopień majora, później podpułkownika. W 1941 roku odznaczono go Krzyżem Żelaznym I klasy. Było to odznaczenie nadawane za sukcesy w roli dowódcy na polu walki. Później otrzymał kolejne nagrody i awanse. Został pułkownikiem. Odznaczono go Krzyżem Niemieckim będącym nagrodą od samego Adolfa Hitlera, jednym z najwyższych odznaczeń III Rzeszy.
W 1945 roku zgodnie z rozkazem Hitlera została uformowana 20 Dywizja Waffen-SS, Estońska Dywizja Grenadierów, której żołnierzami praktycznie byli sami Estończycy. Jej dowódcą Führer mianował później Augsbergera. Wiadomo, że w dniu 8 marca 1945 roku Augsberger otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes). Było to najwyższe odznaczenie wojskowe przyznawane w III Rzeszy. Niecałe dwa tygodnie później już nie żył. Prawdopodobnie zginął od wybuchu bomby gdzieś w okolicy Racławic Śląskich. Być może tutaj jest pochowany w bezimiennym grobie, ale to tylko przypuszczenia. Tej zagadki może nigdy nie uda się rozwiązać choć są też źródła podające, że mógł zostać zabity walcząc w Prudniku. Niektórzy uważają, że został zabity w czasie walk o Prudnik gdzieś w okolicy tamtejszych koszar w marcu 1945 roku (te źródła (m.in. Wikipedia) nie podają jednak konkretniej daty). Zagadka miejsca śmierci niemieckiego dowódcy może nie zostać nigdy rozwiązana. Historycy szukają śladów w okolicach Korfantowa, także Głuchołaz. Brak konkretnej informacji, brak konkretnego dowodu, brak poszlak.
Następcą Ausbergera został Berthold Maack w stopniu SS-Brigadeführer. Ten nazistowski zbrodniarz przeżył wojnę. Zmarł w 1980 roku i nigdy nie został osądzony za swoje zbrodnie, jakich dopuścił się na terenie Gdańska. Sama Dywizja wycofała się w rejon Czech, gdzie została otoczona przez Armię Czerwoną. Jeden z niemieckich żołnierzy tej dywizji przez wiele miesięcy po wojnie skutecznie ukrywał się w okolicy prudnickich lasów.
W okolicy, prawdopodobnie na szosie Wierzch-Głogówek, miała miejsce egzekucja jakiegoś znaczącego niemieckiego oficera. Razem ze swoim adiutantem uciekali oni samochodem przed rosyjskim ostrzałem. Zostali potem złapani i rozstrzelani. Kiedy jeden z rosyjskich dowódców dowiedział się, że jego pijani żołnierze zabili niemieckiego oficera, od którego można było wydobyć wiele cennych informacji, to wyciągnął pistolet zastrzelił wszystkich swoich bojowników, którzy brali udział w schwytaniu Niemca.
