Figura oraz krzyż są całkiem nowe. Jak można było usłyszeć podczas rozmów przed poświęceniem krzyża, jego fundacja to dzieło kilku rodzin z ul. Stefana Batorego. Nowy krzyż wygląda przepięknie. Co jest znaczące, na poświęceniu obecnych było wielu mieszkańców naszej wsi (w pewnym momencie naliczyłem 70 osób, ale mogło być trochę więcej). Było wiele osób z najbardziej odległych części Racławic w tym z ul. Kopernika czy Marii Konopnickiej.

Ks. Grzegorz Głogowski dokonując aktu poświęcenia krzyża mówił, że miejsce to spełnia kilka zadań. Ma zachęcać nas do refleksji nad męką i śmiercią Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela. Ten znak chrześcijaństwa ma wskazywać nam drogę do obcowania z Bogiem.

Poświęcenie krzyża przy starych drogach, to dziś niezwykle rzadki zwyczaj. Takich obiektów już się prawie nie buduje, a tylko czasem remontuje stare kapliczki. Wczorajsza uroczystość była okazją do przypomnienia sobie, dlaczego dawnie budowano krzyże przy drogach. Tym bardziej, że historia tego krzyża nie jest znana. Nie wiadomo kto, dlaczego w tamtym miejscu, w jakich okolicznościach go zbudował. Pamiętają go najstarsi mieszkańcy naszej wsi, stąd można przypuszczać, że powstał przed II wojną światową i był m.in. świadkiem tzw. Marszów Śmierci (jedna z teorii głosi, że właśnie tamtędy więźniowie dotarli do Racławic) i świadkiem ucieczki niemieckiej ludności w 1945 w stronę czeskich gór.

Powodów wznoszenia krzyży i kapliczek na drogach było wiele. Przede wszystkim były swego rodzaju formą dziękczynienia. Miały przynosić pomyślność dla budowniczych. Były też cennymi drogowskazami. Miały czuwać w miejscu tragicznych śmierci, tam gdzie rozgrywano bitwy lub dochodziło do morderstw.

Ponieważ ten krzyż znajduje się blisko sołectwa i nieznana jest jego dokładna historia, można założyć, że pełnił on rolę drogowskazu. Zwykle przy ostatnim skrzyżowaniu dróg przed wsią wznoszono krzyże, a był to znak, że trud wędrowców (w tym wypadku maszerujących od Wierzchu) dobiega już końca i są blisko celu.